پوست خشک و پوست دهیدراته اصطلاحاتی هستند که اغلب به جای هم استفاده می شوند، در صورتی که به مسائلی متفاوت با ریشه و علل و روش های درمانی متفاوت اشاره دارند. پوست خشک، یکی از 5 تایپ اصلی پوستی می باشد که اغلب در ژنتیک فرد ریشه دارد. افرادی که پوست خشک دارند، دچار کمبود سبوم یا همان چربی طبیعی پوست هستند که باعث می شود سد پوستی آنها در معرض آسیب باشد. این امر می تواند باعث احساس کشیدگی در پوست، پوسته پوسته شدن و حتی خارش شود. خشکی پوست شرایطی مزمن است که نیاز به مراقبت و رسیدگی دائمی دارد. از سمت دیگر، دهیدراته شدن پوست شرایطی موقتی است که برای هر تایپ پوستی، حتی پوست چرب و مختلط، ممکن است اتفاق بیافتد و آن را تحت تاثیر قرار دهد. دهیدراته شدن نتیجه کمبود آب در پوست است و نه کمبود چربی و روغن. فاکتورهایی از جمله شرایط محیطی مثل هوای سرد و خشک، در معرض نور خورشید بودن، کمبود رطوبت،تغذیه نا متعادل مثل مصرف بیش از حد کافئین و سبک زندگی می توانند مسبب کم آبی پوست شوند، که با علائمی مثل کدر شدن و بی حالی پوست، افزایش حساسیت و ایجاد خط و خطوط سطحی همراه است. کلید حل مشکل خشکی پوست، بازسازی و برگرداندن روغن ها و چربی های از دست رفته است. مرطوب کننده هایی با مواد اولیه ای مثل هیالورونیک اسید ، شی باتر و سرامید ها، با کمک به ذخیره و محبوس کردن رطوبت و تقویت سد پوستی، مفید و موثر هستند. علاوه بر آن، استفاده از یک شوینده ملایم و اجتناب از حمام کردن با آب داغ، می تواند از از بین رفتن بیشتر رطوبت جلوگیری کنند. برای پوست دهیدراته، تمرکز باید بر روی افزایش میزان آب دریافتی باشد. نوشیدن مقدار کافی آب بسیار حیاتی می باشد، اما مراقبت های موضعی نیز ضروری است. سرم های آبرسان سبک حاوی مواد اولیه ای مثل گلیسیرین، آلوئه ورا یا آووکادو میتوانند بسیار کمک کننده باشند. همچنین استفاده از بخور باعث افزایش رطوبت هوا شده که به پوست دهیدراته کمک میکند.
به طور خلاصه، پوست خشک دچار کمبود چربی و روغن های طبیعی است و نیاز به مرطوب کننده هایی سنگین تر و با پایه چربی دارد، در حالی که پوست دهیدراته یا کم آب، کمبود آب دارد و نیازمند آبرسانی هم به صورت داخلی و هم به صورت خارجی است. دانستن این تفاوت ها برای داشتن یک روتین مراقبت پوستی مناسب بسیار حائز اهمیت می باشد.
